ÖZEL HABER – Şu periyotta yaşanan göç dalgası, 50’lerdeki emekçi göçünden çok farklı; artık yüklü olarak eğitim seviyesi yüksek şahıslar ülkemizden süratle ayrılıyor.

Peki, en parlak beyinlerimiz hangi nedenlerle yurt dışına gidiyor? Orada yaşamanın avantajları, dezavantajları nedir? Irkçılıkla karşılaşıyorlar mı? Türkiye’yi özlüyorlar mı? Hepsini ve daha fazlasını kendilerine sorduk. Aldığımız karşılıklar epeyce etkileyici.

Daha evvelki konuklarımız için bu içeriklerimizi okuyabilirsiniz:

İlk konuğumuz Taylan, Kanada’da yaşıyor.

Adım Taylan Toprak. 4 sene Ege Üniversitesinde Halkla Münasebetler ve Tanıtım okudum. Adanalıyım. 21 Mart 1995 yılında doğdum. Direkt üniversitem bitince Adana’da bir sene ikinci üniversitede okudum, akabinde direkt Kanada, Toronto’ya geldim.

Türkler orada ikinci sınıf vatandaş olarak mı görülüyor? Irkçılık yapılıyor mu, dışlanma var mı? Varsa öbür milletlere de mi yapılıyor, yoksa yalnızca Türklere mi?

Türkler burada ikinci sınıf vatandaş olarak görülmüyor, hiçbir ırk o denli görülmüyor. Zira Kanada’da çok göçmen var ve göçmenler o kadar fazla ki gelirin tahminen yüzde 70’ini, 80’ini göçmenler sağlıyordur. En azından Toronto’da bu türlü diyeyim. Toronto’da çok göçmen var, çok Türk de var. Türkler çoklukla ikinci sınıf işler yaptığı için o denli gözüküyor olabilir. İnşaat işleri üzere biraz alt sınıf işleri genelde Türkler yapıyor. Bu tip işleri yapan Kanadalı yahut İsrailli çok yapan görmüyorum. Onlar ekseriyetle beyaz yakalı.

Türkiye istediğiniz üzere bir yer olursa(mümkün olduğunu varsayarsak) geri döner miydin, yoksa hâlâ orada yaşamaya devam eder miydin?

Özledim Türkiye’yi, geri dönmek isterim olağan ki lakin yalnızca bir-iki aylığına, ben ömür uzunluğu yaşamayı istemiyorum. Çok varlıklı olursam, aylık 90-100 bin kazanırsam İstanbul’da yaşamak isterdim zira Türkiye nitekim zengine cennet, orta gelirliye değil.

Sosyal çevren nasıl? Tekrar Türklerle mi takılıyorsun, o ülkenin yerlisiyle mi? Yalnızlık hissediyor musun?

Son bir buçuk yıldır Türklerle çok takılmaya başladım zira lisan okulum bittikten sonra okuldaki birden fazla arkadaşım memleketlerine gitti, pandemi girdi. Her yer kapandı, çok sosyalleşemedik. Son bir-iki yıldır kız arkadaşımla da birlikte daima Türklerleyim ve Türkçe konuşuyorum. İngilizcemi geriletti bu ama alt yapıyı bildiğim için yalnızca benim bir-iki aylık pratiğime bakar.

Yalnızlık hissetmiyorum. Zira burada her türlü Türk eseri, Türk yemeği, her şey var. Bir tık altı da olsa her şey var. Dediğim üzere çok Türk var burada, kimse yalnız hissetmiyordur.

Ardında bırakmak zorunda kaldıkların pekala? Ailen, arkadaşların, memleketin? Ne hissettiriyor?

Ailemi, arkadaşlarımı, memleketimi hepsini çok özledim lakin FaceTime sağ olsun, WhatsApp, Messenger vs. onlar sayesinde güya her gün yanımdalarmış üzere hissettiriyor. Zati her gün ailemle konuşuyorum manzaralı.

Oturma müsaadesi, lisan öğrenme, adapte olma, vatandaşlık alma üzere hususlar çok zorladı mı?

Dil öğrenmek o kadar sıkıntı değil bence, konuştuğun vakit güç değil diyeyim. Ben o kadar konuşmamama karşın dizi, sinema ve duymayla biraz gelişiyor İngilizce. Yani sıkıntı değil.

Oturma müsaadesi ıstırap. Adapte olma vs. bunlar alışılıyor lakin oturma müsaadesi için çok para dökmek lazım.

En çok hangi mevzuda daha refahlamış hissediyorsun?

Sadece özgürlük konusunda diyebilirim. Burada kimse kimseye karışmıyor, isteyen istediğini yapıyor. Ben bu türlü bir şey görmedim; biri çıplak dolaşsa da bir erkek etek giyerek dolaşsa da kimse kimseye karışmıyor, özgürlükçü bir ülke. Bir tek kurallara uymayanlara karışılıyor, bu da olması gerektiği üzere. Çok kuralcı bir ülke.

Türkiye’nin en değerli sorunu sence nedir?

Türkiye’nin en kıymetli sorunu, insanların baş yapısı ve bunu söylemek ne kadar gerçek bilmiyorum fakat ben bunu daima savunuyorum; Türkiye bu kadar muhafazakar olmasaydı şu an Almanya düzeyinde olabilirdi.

Başka bir ülkede olmana karşın Türkiye gündemine hâlâ maruz kalıyor musun? Ülkede yaşananları önemsiyor musun?

Evet. Şöyle, Twitter’dan yahut Instagram’dan takip ettiğim arkadaşlarım var alışılmış Türkiye’den. Açıkçası yalnızca seçimi biraz önemsiyorum zira geleceği ilgilendiriyor ancak Türkiye’de olan olaylar çok umrumda olmuyor açıkçası. Alışılmış ki üzülüyorum makus olaylara lakin elden bir şey gelmez tüm dünyada tıpkı şeyler olabiliyor.

Kanada bence düşünüldüğü üzere bir ülke değil, resmen Amerika’nın yan çarı diyeyim. Evet, özgürlükler ülkesi, ekomisi güçlü lakin çok eksiği var. Daha güya ülke 20 yıl evvel kurulmuş üzere, bir eksiği var. Tam oturmamış ve Amerika’nın gölgesinde kalıyor daima.

Kanada dünyanın öbür ucu olsa da dediğim üzere çok Türk var burada. Artık Türkçe duyunca şaşırmıyorum. Tahminen benim etrafımdan ötürü böyledir. Burada da seçim devri, bakalım o bizi ne kadar etkileyecek, onu da göreceğiz.

Herkese teşekkürler.

İkinci konuğumuz ise ismini ve fotoğrafını paylaşmak istemeyen bir birey. Kendisi 33 yaşında, evli bir erkek. Anlatacak çok şeyi var:

Merhaba! Bir fizyoterapistim. İzmir’den Almanya’ya(Bayern’e) Türkiye’de düşünme ve bunları tabir etme özgürlüğümün kısıtlandığı, hatta bu sebeple tutuklanma riskim olduğu için göç etmek durumunda kaldım. Ayrıyeten Türkiye’de mesleğimi ifa ederek refah bir halde yaşama imkanımın olmadığını düşünüyordum.

Türkler orada ikinci sınıf vatandaş olarak mı görülüyor? Irkçılık yapılıyor mu, dışlanma var mı? Varsa öteki milletlere de mi yapılıyor, yoksa yalnızca Türklere mi?

İkinci sınıf olarak görmüyorlar aslında fakat evvelden buraya gelip yaşayanların onlara edindirdiği negatif bir imaj mevcut. Esasen evvelden gelenlerin eğitim profili biraz düşük. Personellik yaparak burada olabildiğince kazanıp Türkiye’ye yatırmak gayeli gelmişler. Buna da sıcak bakmıyor Almanlar. O yüzden şahsi olarak tanımadan evvel bir uzaklık ile, yani güvensizlik ile yaklaşıyorlar. Bunun vakitle kırılacağına inanıyorum. Bu formda ileride daha hoş dostluklar kurulabilir.

Türkiye istediğin üzere bir yer olursa(mümkün olduğunu varsayarsak) geri döner miydin, yoksa hâlâ orada yaşamaya devam eder miydin?

Kalıcı olarak Türkiye’ye geri dönmek istemem. Sonuçta burada tırnaklarımla kazıyarak sıfırdan bir hayat kurdum. Lakin daha sıfırdan çok da yükseldiğim söylenmeyebilir. 🙂

Sosyal çevren nasıl? Tekrar Türklerle mi takılıyorsun, o ülkenin yerlisiyle mi? Yalnızlık hissediyor musun?

Sosyal etrafım şu an Türk arkadaşlar ancak daha evvel daha küçük bir köyde yaşamıştık, orada Türk kimse yoktu. Korona öncesinde Alman orta yaş ve üzeri ile hoş dostluklarımız oldu orada.

Ardında bırakmak zorunda kaldıkların pekala? Ailen, arkadaşların, memleketin? Ne hissettiriyor?

Arkada kalan dostlar için yalnızca yeterli temennilerde bulunabilirim. Daha âlâ, burası üzere refah bir hayat yaşayabilmelerini hakikaten isterim.

Oturma müsaadesi, lisan öğrenme, adapte olma, vatandaşlık alma üzere bahisler çok zorladı mı?

Almanya tam bir bürokrasi ülkesi. Devlet işleri cok yavaş ilerliyor. Bu yüzden oturum almam yaklaşık bir buçuk yılı buldu. Lisan öğrenme sürecim hâlâ devam ediyor. Şu an B1 evresindeyim. Vatandaşlık alma da C1 ve oturum sonrasi 6 yıl geçtikten sonra mümkün. Ben almayı düşünüyorum açıkçası.

En çok hangi hususta daha refahlamış hissediyorsun?

Çok daha huzurlu, refah ve inançlı bir ülkede yaşıyor olmak kendimi inançta hissettiriyor. İşsizlik ya da istemediğim işi yapmak zorunda değilim burada. Şayet işinde mutsuzsan yeni bir mesleğe geçilebiliyor burada. Olağan belirli testlerden geçiriyorlar zira yeni meslek için tüm eğitimler devlet tarafından karşılanıyor.

Türkiye’nin en kıymetli sorunu sence nedir?

Türkiye’nin en büyük sorunu sistem ülkesi olmaması. Yöneten birebir kişi bile olsa her yıl bir şeyler değişiyor. Burada tam aksi, yönetenden bağımsız her alanda yıllardır süren kemikleşmiş sistemleri var.

Başka bir ülkede olmana karşın Türkiye gündemine hâlâ maruz kalıyor musun? Ülkede yaşananları önemsiyor musun?

Ben gündemi takip ediyorum ve önemsiyorum. Sonuçta doğduğum, yetiştiğim, kendimi ilişkin hissettiğim yer.

Son konuğumuz ise şu an Almanya’da etkin olarak çalışan ve ismini vermek istemeyen bir bilgisayar mühendisi. Görüşlerini kısaca aktarmak istedi:

“Türkiye’de farklı kentlerde bulunduktan sonra en son İstanbul’da yaşıyordum. Şu anda Almanya’da yaşıyorum. Yaşadığım bölgede Almanya’ya personel olarak gelen bireylerin çocukları ve torunları çok olumlu izler bırakmamışlar. Türklere karşı inanç yüksek değil. Irkçılık yok diyemem fakat çok da hissedilmiyor.

Türkiye düzelecek olursa geri dönmeyi düşünmüyorum. Türkiye’deki insanların duyarsız kalması ve yüz çevirmesi beni çok mutsuz etti. Rastgele bir yalnızlık duygusu hissetmiyorum. Burada benim üzere zulme uğrayan birçok arkadaşım var. Şimdi vatandaşlık almadım. Mağduriyetlerden ötürü oturum almak güç olmadı. Lisan hâlâ devam ediyor.

Arkada bıraktıklarım illa ki üzüyor lakin sahip olduklarım ve Türkiye’deki tehditlerimden ötürü önemsemiyorum. Fikir özgürlüğü konusunda çok refahlamış hissediyorum. Türkiye’nin en büyük sorunu bence insanların saf olmasıdır. Türkiye gündemi beni çok ilgilendirmiyor. Umarım Türkiye’de beşerler baskıdan ötürü yaşayamadıkları kendi istedikleri hayatı yaşayabilirler.”