Frank Miller’ın 1980’lerdeki “The Dark Knight Returns” ve “Batman: Year One” çalışmaları, çağdaş Batman kıssalarının birden fazla için standartları belirlemişti. Fakat tıpkı efsanevi yaratıcı, 2000’lerde “All-Star Batman & Robin” ile alt düzey yazımı ve tuhaf karakter anları nedeniyle büyük bir hayal kırıklığına uğrattı. Şayet Miller’ın evvelki Batman öyküleri bu kadar tesirli olmasaydı, tahminen de sonraki eserler bu kadar berbat şöhrete sahip olmazdı. Lakin durum bu değil. DC ve Marvel üzere çağdaş çizgi roman kainatları, kendi miraslarıyla başa çıkma konusunda meseleler yaşıyor. Onlarca yıl süren ikonik karakterler ve öykülerle, yeni insanları kozmosa tanıtmak bir yana, eski kitapların yüksek standartlarına ulaşmak sıkıntı olabiliyor. Bu, kusursuz yeni öykülerin öne çıkmasını zorlaştırıyor ve yeni yapıtlara yönelik tenkitleri artırıyor.
Rocksteady Studios’un “Suicide Squad: Kill the Justice League” oyunuyla bu sorun, nihayet çizgi roman görüntü oyunlarına da sıçradı. Oyunun erken erişim lansmanından bir gün sonra kodu alarak, tek oyunculu ve çok oyunculu modda sekiz saatten fazla vakit geçirdim. Oyunla ilgili karışık sonuçlar elde ettim. Tam bir felaket olmasa da, Rocksteady’nin mirası bağlamında hayal kırıklığı yaratıyor.
“Suicide Squad: Kill the Justice League“, daha evvel yalnızca tek oyunculu oyunlar geliştiren bir stüdyonun çok oyunculu oyunlara birinci adımı atmasıyla beklenen yanlışların birçoklarını yapıyor. Rocksteady’nin evvelki güçlü taraflarını yahut Batman: Arkham üçlemesinin en düzgün kısımlarını pek devam ettirmiyor. Savaşın dışında, pek çok şey etkileyici değil. Oyunun çekirdeğinde eğlenceli bir üçüncü şahıs nişancı oyunu var, lakin sekiz saat sonunda, “Suicide Squad: Kill the Justice League” bu stüdyonun en düzgünlerinden epeyce uzak bir tecrübe sunuyor – ve bu, oyunun gerçekte olduğundan daha berbat görünmesine neden olabilir.
Batman: Arkham oyunları tek oyunculu aksiyon oyunlarıyken, “Suicide Squad: Kill the Justice League” dört oyuncuya kadar dayanak veren kooperatif çok oyunculu bir tecrübeye dönüşüyor. Ne yazık ki, Marvel’s Avengers üzere oyunların yaptığı tüm yanlışları tekrarlıyor, bir stüdyonun birinci denemesinde çok oyunculu bir oyunu hakikat yapmanın ne kadar sıkıntı olabileceğini bir defa daha gözler önüne seriyor.
Üçüncü şahıs savaşı süratli ve akıcı; çabucak alışabildim. Harley Quinn, Deadshot, King Shark ve Captain Boomerang maalesef epey benzeri oynanıyor, ancak dünyayı nasıl dolaştıkları konusunda öne çıkıyorlar. Şu ana kadar favorilerim; jetpack ile uçabildiğim Deadshot ve bir Bat Drone kullanarak Spider-Man üzere sallanabilen Harley Quinn.
Yalnızca etrafta dolaşmaya ve her türlü agresif mor şeyi vurmaya odaklandığımda, bilhassa çok oyunculu modda epey keyif alıyorum. Ne yazık ki, stüdyonun bir adım geri attığını hissettiren makûs vazife tasarımı tarafından hayal kırıklığına uğratılıyor. Arkham oyunlarındaki neredeyse her misyon ustalıkla hazırlanmış ve en sürükleyici Batman tecrübesini yaratmak için ince ayar yapılmıştı. Burada, misyonlar çok daha sıkıcı ve kolay, belli noktaları savunma yahut saldırma üzere tıbbın klişeleride düşüyor.
Sekiz saat sonunda bile, misyon dizaynından sıkılmış durumdayım. Bu, oyunun anlatısının ikinci yarısı ve son oyun içeriği için güzele işaret değil. Rastgele bir vazifesi tamamladıktan sonra neredeyse bir dakika süren menüler aracılığıyla sürüklenmek, tecrübenin temposunu bozuyor. Adalet Birliği üyelerine karşı işveren dövüşleri ve sonrasındaki vazifelerin çok daha cazibeli olmasını umuyorum. Şimdi her satıcıyı kilidini açtığım için, ganimet ve güçlendirme sistemlerinin inceliklerini tam olarak öğrenemedim.
“Suicide Squad: Kill the Justice League” oyununun kıssası hakkında ne hissettiğimi de şimdi bilmiyorum. Rocksteady’nin burada Arkham oyunlarının yavuz anlatımını sürdürerek, Adalet Birliği’ni berbat yaparak ve onların iğrenç şeyler yaptığını göstererek büyük bir risk aldığını takdir ediyorum. Kevin Conroy, karakter olarak muhtemelen son performansında berbat bir Batman’i oynarken her repliği lezzetli bir biçimde abartıyor. Şimdi Superman yahut Brainiac ile karşılaşmadığım için, ana tehdit hala bir halde gizemli hissediyor, halbuki birkaç kısmı zati geçtim.
“Suicide Squad: Kill the Justice League” öyküsü, bozulmuş Adalet Birliği yahut Amanda Waller’ın aceleciliği üzere yetkinin başarısızlığı hakkında üzere görünüyor. Bu yüzden, oyunun şu ana kadar, bu stüdyo yahut kozmosun evvelki güçlü istikametlerini dikkate almayan bir kurumsal talimatla yapıldığı hissini vermesi ironik. Muvaffakiyet, miras ve beklenti yaratır ve Rocksteady, her ikisini de uygun formda ele alamadı. Bu oyun, ne olursa olsun tartışmalı olacaktı, bu yüzden övgü alan bir stüdyonun beklenen tenkitlere direkt oynaması hayal kırıklığı yaratıyor.
“Suicide Squad: Kill the Justice League“, Arkham’ın mirasına meydan okuyor lakin şu ana kadar bunu yapmış olmayı haklı çıkarmakta zorlanıyor. Şu anda, bu oyun Rocksteady’nin “Batman: Year One” yerine “All-Star Batman & Robin” üzere şekilleniyor üzere görünüyor.